“Finally we left Belgium”
Voila zie, het eerste blogje komt er eindelijk aan. De week was ongelooflijk druk met de voorbereidingen en nu zit ik eventjes op mijn gemak. Alhoewel op het gemak is veel gezegd: we zitten op de ferry van Calais naar Dover en de zee is toch niet zo rustig als verwacht. Maar alles liever dan met de trein in de tunnel wegens immense claustrofobie.
Heb ik dan veel kogel gestoten, discus gesmeten of speer geworpen de laatste dagen? Neen niet echt. Mijn coach Karsten heeft mij zelfs niet kunnen folteren ( “ Doet het zeer? Hopelijk morgen nog meer, dan heb ik twee dagen fun”)!!!! Op vraag van Jonas mocht ik mij bezig houden met de sfeer en gezelligheid voor ons Belgisch Team. Ja en als ik mijn lief er nog eens bij betrek, is het hek van de dam. Onze living ( en bij uitbreiding eigenlijk gans ons kot) was bezaaid met zwart, geel en rode accessoires, vlaggetjes. Bovendien bedachten we dat bij een evenement een leuke goodiebag hoorde en daar hebben vele bedrijven leuk op gereageerd. De postbode weet intussen hoe mij pyjamma eruit ziet!! Elke dag stond hij wel aan deur met de een pakje. Onze sporters en supporters moeten de goodiebags nog ontdekken dus ik vertel later wat er in zit en hoeveel extra bagage er moet bijgeboekt worden.
Hoe dichter we bij Newcastle “upon Tyne” komen hoe meer ik er naar uit kijk. Net nog even geappt met ons Veroniqueske met wie ik samen de Wereld Winter Spelen in Anzère meemaakte en ik krijg alweer kippevlees. Het was een ongelooflijke ervaring. Zoveel helden op 1 plaats samen strijden, vieren, huilen,… Veronique hoopte samen met mij dat er een leuke Belgische sfeer zou zijn zoals in Zwitserland en dat het een echte groep zouden zijn. Ik denk het wel. Na mijn jaar vol Transplantoux avonturen ken ik intussen iedereen en het zijn stuk voor stuk kanjers.
Twee weken geleden hebben we op zondag een leuke petanque middag gehad en het was net alsof iedereen al jaren kende. Petanque op de wereldspelen? Ja inderdaad. De Spelen willen laagdrempelig zijn zodat iedere getransplanteerde kan deelnemen. Men kan ook bowlen en zelfs pijltjes werpen( darts dus). En als er maar 1 petanquers is die op de volgende spelen zwemt dan is het doel bereikt.
Maar terug naar onze petanque middag. Op een zeer zonnige en warme zondag reden we naar Duffel ( ik had graag een toertje gedaan op de gigantische rommelmarkt maar we waren daar dus voor petanque.)
Dirk, de voorzitter van de club, ontving ons met open armen in de mooie club met zelfs een 6-tal binnenbanen. Gepassioneerd vertelde hij over het ontstaan van de club, petanque als sport en het Belgisch petanqueteam. Maar petanque is natuurlijk niet zomaar een balletje gooien aan de kabine op het strand of onder de bomen aan de Provence. Petanque is een serieuze zaak. Met veel overgave legde hij ons de regels uit ( zeker niet uit je cirkel komen zolang de bal niet stlligt!!) en gaf ons nog wat tips and tricks die ons gaan leiden naar de overwinning op de Spelen.
Na een uurtje mochten we dan ook zelf aan de slag: eerst balletje gooien op verschillende afstanden en uiteindelijk een spelletje ondereen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ikzelf geen bal heb aangeraakt ( als ik moet gooien met ballen dan zijn het natuurlijk kogels), want ik kan het echt niet en vind het ook niet fijn. Maar de rest is er klaar voor Newcastle! Nu nog het weer van de Provence en we zijn helemaal content. Helaas voorspellen de weersvoorspellingen typisch Brits weer: regen en 18 graden. Maar de gele paraplu’s waarvoor ik op Joe FM een oproep deed, heb ik!!! Met dank aan Vivaldi Interim. Laten we toch hopen dat we ze toch niet teveel nodig hebben.