Zondag 28.10.2018
Vandaag wat vroeger uit de veren omdat we tijdig bij de kathedraal willen zijn, om de mis van 12 uur bij te wonen. Monica brengt ons een laatste keer veilig met de bus naar onze startplaats. Ze heeft zowaar ter afscheid, enkele mooie zinnen in het nederlands voorbereid!
We klimmen naar het monument van de Monte Do Gozo. We wijken af van de Portugese route omdat het laatste deel van de Franse route imposanter is. Onze teller staat al op 104 km en vandaag doen we er nog minstens 6 bij. We hebben een weids uitzicht van op de top van de berg van de vreugde. Hier zagen de pelgrims in de middeleeuwen voor het eerst de stad. Zuster Maria houdt een laatste pelgrimspraatje zodat we samen, geïnspireerd onze laatste etappe kunnen aanvangen . Enkele druppels regen en kou doet ons iets al sneller afdalen tot aan het standbeeld van de twee pelgrims. De drie toppen van de kathedraal zijn in de verte zichtbaar. Opeens staan we vol bewondering stil: een volledige regenboog kleurt de donkere regenhemel! En nog een tweede komt erbij, ongelooflijk mooi, wat een pracht!
Een 39 koppige blauwe mensenketting daalt de berg verder af. Tussen de buien door bereiken we de stad. De zijstraten zijn afgesloten en overal staan politieagenten. Net als we ons afvragen ons af of dit voor ons is, verschijnen er op de straat honderden, nee duizenden lopers. We moedigen ze vol enthousiasme aan: ze lopen met 8000 een marathon . Wel pech voor ons want hun aankomst is op het plaza de Obradoiro, waar wij ook aankomen. Overal staan nadars en en nergens kunnen we nog door naar de kathedraal. Straatje in, straatje uit, stoep op, stoep af doorheen een mensenzee bereikten we uiteindelijk toch het plein, met dank aan google maps en kaart.
De sfeer is deze keer niet zo sereen op het plein: luide muziek klinkt door de luidsprekers en het is bezaaid met tentjes, lopers en banners, spijtig. De omhelzingen en emoties barsten los: iedereen heeft het gehaald! De getranslanteerden en familie verlegden hun grenzen en hier staan ze dan met ranen in de ogen: dankbaar, moe en gelukkig…
In de kathedraal, waar Sabina erin geslaagd is om een 5tal rijen voor ons vrij te houden- een echt huzarenstuk!- nemen we plaats voor het bijwonen van de mis. We vallen stil, zijn overweldigd door de grootsheid van de Kathedraal en voelen een grote verbondenheid. De priester roept de aanwezige pelgrims af en ook de Transplantouxgroep uit België. Brigitte leest voor tijdens de viering: onze tekst in het Spaans, die gaat over Transplantoux, onze dank aan de donoren, onze gedachten aan de afwezigen, onze gemaakte tocht en onze dank aan het leven worden uitgesproken. Het vooraf gevraagde, heen en weer zwaaien van de Botafumeiro, een 53 kg wegend wierookvat, is indrukwekkend. 8 mensen zijn er voor nodig om dit te hijsen.
Nog wat kaarsjes branden, nog een laatste groepsfoto en het ‘blauw’ verspreidt zich over de stad…